چهارم آبان زاد روز پادشاه فقید ایران، محمد رضا شاه پهلوی است. بیش از چهل سال از انقلاب ایران گذشته است، اما خاطره روزهای پیش از انقلاب، بزرگی و شکوه کشور در«زمان شاه»، آنگونه که مردم می نامند، ذهن و فکر بسیاری از ایرانیان را همچنان به خود مشغول داشته است.
ایرانی که امروز در جهان چنین قدرتمند، زیبا و پُر افتخار دیده و شناخته می شود، شهرتش را وام دار دوره زمامداری مردی است که امروز در مسجد رفاعی قاهره آرمیده است.بیش از چهل سال از انقلاب گذشته است، اما به هر خارجی که می رسیدید و نام ایران می آید، آن غریبه ای که میانسال است، می گوید، «اوه ایران… شاه، شهبانو». تصویر ایران دوره شاه، کارت پستال زیبایی از کشوری است که تا پیش از به قدرت رسیدن وی، مملکتی بود شبیه دیگر کشورهای منطقه؛ خاک و گاری و تراخم و وبا و جذام و فلج اطفال.
PIERRE GUILLAUD / AFP
نمی گویم که در دوران سلطنت محمدرضا شاه پهلوی، ایران گلستان شد و فقر برچیده و رفاه و آزادی و امنیت در سراسر کشور به ظهور رسید، می گویم که ایران پیشرفت های چشمگیری داشت. چهره کشور در محافل بین المللی بسیار خوشایند بنظر می رسید و آموزش و پرورش، شهرسازی و عمران و بهداشت از اولویت های شاه ایران برای ساماندهی به اوضاع کشور قلمداد می شد.
همسر شاه، شهبانو فرح، تنها چهره ای زیبا و تاثیر گذار در محافل بین المللی نبود. دانش و بینش وی در ارتقا فرهنگ و هنر این مرز و بوم بعد از گذشت ۴۰ سال همچنان یکی از تاثیر گذارترین خدمات فرهنگی در تاریخ معاصر ایران بشمار می رود.
از خدمات محمدرضا شاه پهلوی و شهبانو به ادبیات و هنر و بهداشت و درمان بگوییم، یا از ارتش و نظم و قانون و ابهت کشور و اقتدار ملی؟
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
هنوز هم اگر اعتباری برای ایران و اصالت کشور بعد از ۴۰ سال ناکارآمدی نظام فعلی باقی مانده است، از همان اعتباری است که شاه ایران برای کشور گرد آورده بود.
من و مایی که از کشور به هر دلیلی بیرون آمده و ساکن نقطه ای در این گیتی شده ایم، مهاجرانی هستیم که همچنان چشم به بازگشت به میهن و زندگی در کشوری را داریم که شاه ایران ، شالوده همبستگی و اتحاد ملی را در آن بنا گذاشته بود.
کشوری که در آن، نه نامی از اقلیت قومی و مذهبی بود و نه سخن از محدودیت و ممنوعیت برای زن و مرد آن. ایرانی که کلیمی و زرتشتی و بهایی و مسلمان و آسوری و آشوری و کرد و لُر و بلوچ و ترکمن، آذری و اهوازی و همه و همه خود را پاره ای از میهن می دانستند.
STF / AFP
در نظام کنونی، متاسفانه مفهوم خدمت به میهن و مردم، مفاهیمی نمادین و انتزاعی شمرده می شود. مفاهیمی که در دوره شاه فقید، ایرانیان را از گوشه و کنار به خود می خواند تا هویت ایرانی بودن آنها، مصدر خدمت به کشور و ملت باشد.
در دوران پس از انقلاب تلاش بسیاری انجام گرفت تا شاه خائن، وابسته و مزدور معرفی شود و خاطره روزهای پرابهت، خدمات وی و عشق و علاقه این مرد به میهن و مردم را از حافظه تاریخ و ملت بزدایند.
مردی که عاشق ایران بود و با دلی شکسته و اندوهگین کشور را برای رویارو نشدن مردم با یکدیگر ترک کرد تا از درگیری و خونریزی پرهیز شود. تعجبی ندارد که می بینیم امروز در صدمین سالگرد تولدش، آنگونه از وی یاد می شود که شایسته و بایسته اوست؛
«سعدیا مرد نکو نام نمیرد هرگز
مرده آن است که نامش به نکویی نبرند»
